ენდოკრინული დარღვევების მართვა მოითხოვს საშუამავლო მეტაბოლიზმის, რეპროდუქციული ფიზიოლოგიის, ძვლის ზრდისა და მეტაბოლიზმის ფართო გაგებას. პრაქტიკიდან გამომდინარე, იგი დაკავშირებულია კონცეპტუალურ ჩარჩოში ჰორმონების სეკრეციის, მოქმედების და უკუკავშირის კონტროლის გაგებასთან. ენდოკრინული სისტემის შეფასება ხდება ჰორმონთა კონცენტრაციის გასაზღვრით, რომელიც კლინიცისტს აწვდის ღირებულ სადიაგნოსტიკო ინფორმაციას.
სწორი დიაგნოსტიკის შემთხვევაში უმეტესი ენდოკრინული პათოლოგიები ემორჩილება ეფექტიან მკურნალობას.
ენდოკრინოლოგია მოიცავს შინაგანი სეკრეციის ჯირკვლებისა და მათ მიერ გამომუშავებული ჰორმონების შესწავლას. ტერმინი „ჰორნონი“ ბერძნული წარმოშობისაა და ნიშნავს „მოძრაობას“, რაც აღწერს მათ დინამიკას. ჰორმონები იწვევენ უჯედშიდა რეაქციებს და არეგულირებენ ფიზიოლოგიურ პროცესებს, უკუკავშირის მეშვეობით.
არსებობს ენდოკრინული დარღვევების გამომწვევი 3 ძირითადი ტიპი:
- ჰორმონების გაძლიერებული, ჭარბი სეკრეცია - გამომწვევი შეიძლება იყოს ენდოკრინული უჯრედების ნეოპლასტიური ზრდა, აუტოიმუნური დარღვევები, ან მედიკამენტოზურად ჰორმონების ზედოზირება (მედიკამენტოზური ზედოზირება)
- ჰორმონების ნაკლები გამოყოფა, ანუ დეფიციტი - გამომწვევი უმეტესად შესაძლოა იყოს ენდოკრინული ჯირკვლის აუტოიმუნური დესტრუქცია, ქირურგიულ ჩარევა, ინფექციური პროცესი, ანთება, ინფარქტი, ჰემორაგია ან სიმსივნური ინფილტრაცია. ასევე, მთელი რიგი ჰორმონების მუტაცია, რასაც შეუძლია ჰორმონალური დეფიციტის გამოწვევა
- ჰორმონების რეზისტენტობა- ასეთი სინდრომების უმეტესობა განპირობებულია მემკვიდრული დეფექტებით უჯრედის მემბრანაზე, ბირთვულ რეცეპტორებზე ან რეცეპტორული სასიგნალო გადაცემის გზებზე. ასეთი დარღვევები ხასიათდება დეფექტური ჰორმონალური მოქმედებით, მიუხედავად ჰორმონების ჭარბად არსებობისა. ფუნქციონალური რეზისტენტობის პათოგენეზი მოიცავს რეცეპტორების დაუნრეგულაციას და პოსტრეცეპტორების სასიგნალო გზების დესენსიბილიზაციას. ასეთი რეზისტენტობა ძირითადად შექცევადია.
კლინიკა დიაკორის ენდოკრინოლოგიური განყოფილება, უზრუნველყოფს ენდოკრინული დარღვევების სრულყოფილ და სწორ დიაგნოსტიკას, ასევე მათ ეფექტიან მართვას და მკურნალობას თანამედროვე მიდგომებით.