ენდოკრინული დარღვევების მართვა მოითხოვს საშუამავლო მეტაბოლიზმის, რეპროდუქციული ფიზიოლოგიის, ძვლის ზრდისა და მეტაბოლიზმის ფართო გაგებას. პრაქტიკიდან გამომდინარე, იგი დაკავშირებულია კონცეპტუალურ ჩარჩოში ჰორმონების სეკრეციის, მოქმედების და უკუკავშირის კონტროლის გაგებასთან. ენდოკრინული სისტემის შეფასება ხდება ჰორმონთა კონცენტრაციის გასაზღვრით, რომელიც კლინიცისტს აწვდის ღირებულ სადიაგნოსტიკო ინფორმაციას.
სწორი დიაგნოსტიკის შემთხვევაში უმეტესი ენდოკრინული პათოლოგიები ემორჩილება ეფექტურ მკურნალობას.
ენდოკრინოლოგია მოიცავს ჯირკვლებისა და მათ მიერ გამომუშავებული ჰორმონების შესწავლას. ტერმინი „ჰორნონი“ ბერძნული წარმოშობისაა და ნიშნავს „მოძრაობას“, რაც აღწერს მათ დინამიკას. ისინი იწვევენ უჯედშიდა რეაქციებს და არეგულირებენ ფიზიოლოგიურ პროცესებს, უკუკავშირის მეშვეობით.
ენდოკრინული დარღვევების გამომწვევი 3 ძირითადი ტიპი არსებობს:
- ჭარბი ჰორმონალური სეკრეცია- გამომწვევი შეიძლება იყოს, ნეოპლასტიური ზრდა- ენდოკრინული უჯრედების, აუტოიმუნური დარღვევები, ან ჭარბი ჰორმოალური ადმინისტრირება (მედიკამენტოზური ზედოზირება)
- ჰორმონალური დეფიციტი- უმეტესი მაგალითები შესაძლებელია მივაკუთვნოთ ჯირკვლის აუტოიმუნურ დესტრუქციას, ქირურგიულ ჩარევას, ინფექციას, ანთებას, ინფარქტს, ჰემორაგიას ან სიმსივნის ინფილტრაციას. ასევე, მუტაციებს რიგ ჰორმონებში, ფერმენტებსა და არხებში შეუძლიათ ჰორმონალური დეფიციტის გამოწვევა
- ჰორმონალური რეზისტენტობა- ასეთი სინდრომების უმეტესობა განპირობებულია მემკვიდრული დეფექტებით უჯრედის მემბრანაზე, ბირთვულ რეცეპტორებზე ან რეცეპტორული სასიგნალო გადაცემის გზებზე. ასეთი დარღვევები ხასიათდება დეფექტური ჰორმონალური მოქმედებით, ჭარბი ჰორმონების არსებობის მიუხედავად. პათოგენეზი ფუნქციონალური რეზისტენტობისა, მოიცავს რეცეპტორების დაუნრეგულაციას და პოსტრეცეპტორების სასიგნალო გზების დესენსიბილიზაციას. ასეთი რეზისტენტობა ძირითადად შექცევადია.
კლინიკა დიაკორის ენდოკრინოლოგიური განყოფილება, უზრუნველყოფს ენდოკრინული დარღვევების, სრულყოფილ და სწორ დიაგნოსტიკას, ასევე მათ ეფექტურ მართვას და მკურნალობას თანამედროვე მიდგომებით.